Flisactwo w Podkarpackiem związane jest z Ulanowem, który położony przy ujściu Tanwi do Sanu, od XVII w. był silnym ośrodkiem flisactwa, a obecnie jest jedynym miejscem w Polsce, gdzie kultywuje się polskie tradycje flisackie.

Flisacy wyruszając w czterotygodniowy spław do Gdańska potrzebowali produktu spożywczego, który byłby pożywny, a proces czerstwienia miał odpowiednio długi. Chleb chrupacki zwany obecnie flisackim spełniał te oczekiwania. Tradycja jego wypieku trwała do wybuchu II wojny światowej, gdy zaprzestano spławów drewna. Używano do niego mąki żytniej lub razowej z dodatkiem pszennej, serwatki, skwarków z przetopionej słoniny lub smalcu. Przed wsadzeniem do pieca ciasto chlebowe „zagniatano” z tłuszczem, a nawet tylko „z suchymi skwarkami”. Z tej masy formowano bochny, które wkładano do blaszanych brytfann. Wypiekany według receptury sprzed co najmniej 150 lat chleb stanowi część tradycji flisackiego Ulanowa i jest obecny na organizowanych uroczystościach i spławach. Ma lekko kwaśny smak i charakterystyczny zapach smażonych skwarek. Dzięki nim jest wilgotny, ma też wyjątkowo długi okres świeżości (dwa tygodnie). Ulanowskim retmanom żony przygotowywały na drogę także specjalne ciasto, które nie wysychało, tzw. chrupaczki. Było ono pieczone na drożdżach z mielonej na żarnach pszennej mąki, z dodatkiem jaj, mleka, słoniny i cukru. Po odtworzeniu receptury wytwarzania chleba flisackiego, chrupaczki są kolejnym produktem kuchni flisackiej przywróconym po wielu latach niebytu. Ciastka te, złocistego koloru, o zarumienionej skórce, miały dowolny kształt, zależny od foremki. Ich słodkawy smak mieszał się z zapachem smażonej słoniny. Chrupaczki cechuje wilgotność i długotrwała świeżość, są pożywne i wysokokaloryczne.