Narodowe czy też regionalne kuchnie „pukają” do nas codziennie. Poprzez kanały telewizyjne z 24-godzinnym programem kulinarnym, artykuły w prasie codziennej, magazyny z przepisami, książki-przewodniki. Internet „puchnie” od stron poświęconych wyłącznie gastronomii, tej tradycyjnej, jak i współczesnej. Zainteresowanie przyrządzaniem potraw staje się prawdziwą modą, dla niektórych nawet obsesją.

Chęć zdobycia wiedzy i doświadczeń kulinarnych sprawia, że także i w Polsce turyści nie tylko odwiedzają „festiwale smaków”, jarmarki czy dożynki. Z biernego obserwatora i konsumenta chcą się stać uczestnikiem „kulinarnej” przygody – zależy im już także na uczestnictwie w rytuale przyrządzania jadła. Pragną w ten sposób zdobyć doświadczenia, które będą miały wkład w ich osobisty rozwój. Ten fizyczny i emocjonalny udział w poznawanie tradycji kulinarnej regionu pozwala im lepiej zrozumieć mieszkańców i ich styl życia, a w ten sposób pełniej podróżować. I zrozumieć ten podkarpacki fenomen, stosunkowo niewielki obszar będący przez stulecia mozaiką narodów i grup etnicznych.

 Współczesna kuchnia podkarpacka chętnie sięga do tej tradycji, do przepisów i recept sprzed lat. I znów można podkreślać wieloetniczny charakter kulinariów obszaru województwa podkarpackiego. Dzięki temu może za kilkanaście lat turyści słysząc nazwy typu: amoniaczki, cebulaki, chrupaczki, dereń kiszony, futomski bulwiok, knysze, krupiak, kruszon, łewesz, małdrzyki, proziaki czy stolniki nie będą się zastanawiali w jakim języku zwraca się do nich rozmówca, ale zdecydują się na przyjazd do regionu, gdzie tych potrawy można spróbować. I wtedy można będzie powiedzieć, że Podkarpackie skutecznie włączyło się w europejski nurt turystyki kulinarnej.