Kij podróżny, laska lub kostur, bo można i tak go nazwać, to ważny element wyposażenia podróżnika. Musi być dobrze wyważony, wręcz dopasowany. Podobnie jak inne akcesoria: plecak lub torba, czapka osłaniająca oczy, wygodne i solidne buty.

Pozwalają one wędrowcowi iść przez bezdroża lub utartym szlakiem. Przychodzi jednak taki moment, że podróż trzeba przerwać i zasiąść do posiłku. Można to zrobić na skraju drogi przy małym ognisku, w szynku lub karczmie, a nawet na flisackiej tratwie przycumowanej do brzegu.
Sakwę wędrowca wypełniały kiedyś produkty pomocne w przetrwaniu trudów podróży. Oprócz chleba, podpłomyków czy cebulaków, a czasami proziaków, chętnie zabierane było także sadło. Wysokokaloryczne, wygodne w użytku, o długim okresie przechowywania było idealne na długie trasy.
Przepis na sadło z książki J. Dabkiewicza, Spiżarnia wiejska obywatelska wydanej przez Drukarnię A. Marcinowskiego w Wilnie w 1838 r. (zachowana oryginalna pisownia): Po zabiciu wieprza i oddzieleniu słoniny od mięsa (...) przerosłe części podbrzusia włóż do wanny i posol czystą solą, posypawszy nieco bobkowego liścia i cząbru pomiędzy połcie; a pozostałe okrajki tłuste, pokroj na drobne kawałki (...) i posol je w wannie przy słoninie; w samem zaś sadle workowatem zaszyj wszystkie dziury oprócz jednej, przez którą trzeba będzie nakładać; posol wewnątrz i zewnątrz, włóż do wanny razem i nakryj płótnem. Po upływi 24-ch godzin, wymieszaj pokrajane kawałki ręką; gdy upłynie sześć dni po nasoleniu, połóż workowate sadło na stół i nakładaj solonymi kawałkami jak najtężej, i każdą warstwę dobrze solą przesypuj; gdy się nakładzie pełno i dobrze się sadło rozpechnie, zaszyj otwor szpagatem, połóż na sadle deskę z ciężarem, przez parę dni raz na dzień sadło przewracając; potem powieś go w spiżarni na ustroniu.