Na przełomie sierpnia i września br. na Listę Produktów Tradycyjnych Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi przybyło kolejnych wpisów. W sumie jest ich 1160. Blisko 13% z nich należy do Podkarpackiego, które ze 146 rejestracjami jest samodzielnym, mocnym liderem listy. Wyprzedza pomorskie i śląskie, zajmujące - ex aequo - drugą pozycję (po 136 rejestracji) i lubelskie (111 rejestracji). Małopolskie już ze 101 rejestracjami, weszło do ścisłej czołówki liderów najsmaczniejszej polskiej listy.

Nowe wpisy z podkarpackim rodowodem na Liście Produktów Tradycyjnych:

Bieszczadzkie pierogi (wpis 5 września br.)
Bieszczady należą do Beskidów Wschodnich, które są częścią Zewnętrznych Karpat Wschodnich. Przebiegający przez ziemie Krosna szlak handlowy oraz przenikanie się w tym regionie różnych nacji, spowodowało powstanie jedynej i niepowtarzalnej kuchni regionu, przynależącej do kuchni karpackiej. Kuchnia ta jest prosta, ale też bardzo smaczna, oparta na ziemniakach, kapuście, kaszach, produktach mącznych i przetworach mlecznych. Teren ten jest również uznawany za zagłębie jabłkowe. Jedną z tradycyjnych potraw regionu są bieszczadzkie pierogi.

Sposób przygotowania bieszczadzkich pierogów pozostał niezmieniony na przestrzeni lat. Bieszczadzkie pierogi przygotowywane są z różnymi farszami – z serem na słodko, z jabłkami i cynamonem oraz z ziemniakami i serem. Nadzienie do bieszczadzkich pierogów z serem na słodko przygotowuje się z sera z dodatkiem żółtka i małą ilością cukru, w tym również dodatku cukru waniliowego dla lepszego smaku. Nieocenionym dodatkiem jest też śmietana lub mleko z cukrem. W przypadku bieszczadzkich pierogów z jabłkami i cynamonem, jabłka należy obrać i wymieszać z cynamonem. Pierogi te najczęściej podawane są ze śmietaną i cukrem. Natomiast pierogi bieszczadzkie z ziemniakami i serem mają specyficzny smak ze względu na zawartość majeranku w farszu. Mocno doprawiony farsz z ziemniaków, białego sera, podsmażonej cebulki i majeranku sprawia, że pierogi nabierają wyjątkowego smaku i są pyszne. Najczęściej podawane są ze skwarkami ze słoniny, wówczas nabierają prawdziwie tradycyjnego i niepowtarzalnego smaku.

Gościnnik chlebowy (wpis 5 września br.)
Żytnio-pszenny chleb z nakładanymi żytnimi ozdobami w postaci motywów kwiatów polnych i kłosów zbóż. Kształt prostokątny lub okrągły. Gmina Sieniawa ma charakter rolniczy, uprawia się tu głównie zboże, ziemniaki i buraki. Z produktów z własnego gospodarstwa gospodynie często wypiekają gościnnik chlebowy, wyjątkowy chleb pszenno-żytni z dodatkiem gotowanych ziemniaków na serwatce. Tradycja gościnnika była ściśle związana z codziennym życiem na polskiej wsi. Gospodyni idąc z wizytą do rodziny, zawsze przynosiła właśnie ten chleb. Ponadto, córki gospodarzy piekły ten chleb i częstowały nim swoich kawalerów.

Szynka swojska wędzona z Hermanowej (wpis 19 sierpnia br.)
Szynka od dawna produkowana jest w Hermanowej i okolicach. Powstaje z udźca wieprzowego i poddawana odpowiedniej obróbce – peklowaniu, wędzeniu i niekiedy gotowaniu. Pachnąca, soczysta, smakowita, bez niej trudno wyobrazić sobie prawdziwe święta. Receptura przygotowywania szynki wieprzowej wędzonej pochodzi z kuchni staropolskiej. Szynkę robiono z całego mięśnia zrazowego górnego, który ważył najczęściej ok. 1,5 kg. Od zawsze do wędzenia używano drzewa owocowego.

Szynka pieczona z Hermanowej (wpis 19 sierpnia br.)
Wyrób ten przygotowywany był zawsze według tradycyjnej receptury, opartej na naturalnych przyprawach. Surowcem wykorzystanym do produkcji jest wieprzowina pochodząca z tuczników hodowanych głównie na terenie Podkarpacia. Ważnym etapem przygotowania szynki jest jej wędzenie, do którego używane jest drewno owocowe, dzięki czemu nadaje jej charakterystyczny aromat. Dawniej szynka pieczona z kością była wielkim rarytasem i dostępna tylko w czasie świąt. Obecnie jej smak jest rozpoznawalny nie tylko w Hermanowej i jej okolicach, ale także w całej Polsce.

Kiełbasa swojska z Hermanowej (wpis 19 sierpnia br.)
Tradycja wyrobu kiełbasy swojskiej w Hermanowej sięga okresu międzywojennego XX w. Do jej przyrządzenia wykorzystywano mięso z łopatki, boczku, szynki oraz inne pozostałości z rozbioru. Zasolone mięso często zostawiano na dzień, żeby skruszało, następnie mielono je w ręcznych maszynkach, używając sitek o małych oczkach, można też było je drobno posiekać, przy czym mięso bardziej tłuste mielono używając gęstego sita. Dodawano do smaku sól, pieprz i obowiązkowo zmiażdżony czosnek. Wędzenie jest ważnym etapem wytwarzania tej kiełbasy, do którego używa się tylko drzewa owocowego. Ponadto w wędzarni musi palić się bardzo spokojny ogień, który najpierw suszy kiełbasę, a dopiero później ją wędzi.