Koza rasy karpackiej to stara rasa kóz, licznie występująca na przełomie XIX i XX w. na terenach górskich i podgórskich, m.in. dzisiejszego Podkarpacia. Z czasem została wyparta przez uszlachetnione gatunki, aż do niemal całkowitego zaniku rasy. W 2005 r. odnaleziono w okolicach Bogatyni na Dolnym Śląsku dwa, być może ostatnie w Polsce, gniazda kozy karpackiej, a Instytut Zootechniki w Balicach k. Krakowa podjął starania o uratowanie tej ginącej rasy.

Zwierzęta zakupił Zakład Doświadczalny Instytutu Zootechniki w Odrzechowej k. Sanoka. Rok później placówka ta pozyskała jeszcze kozła oraz dziewięć kóz z ogrodu zoologicznego we Wrocławiu. Obecnie stado liczy 48 kóz, w tym 29 matek. Kilka kóz z hodowli w Odrzechowej trafiło już do hodowców, głównie do gospodarstw agroturystycznych.

Koza karpacka to rasa typowo górska, cechuje się dużą odpornością i mniejszymi wymaganiami bytowymi (można trzymać je na pastwisku zapewniając wiatę osłaniającą od wiatru i deszczu). Kozy osiągają masę ok. 40-45 kg przy wysokości w kłębie do 55 cm, a kozły ok. 50 kg przy wysokości do 60 cm. Są to kozy o umaszczeniu białym, sierści półdługiej: u kóz długość włosa sięga 20 cm, u kozłów 30 cm. Posiadają bródkę (u kozłów bardzo obfita) i charakterystyczną grzywkę nad oczami, która samcom dodaje specyficznego, „zalotnego” uroku. U kóz rogi są cienkie i skierowane ku tyłowi, u kozłów rogi są potężne i rozłożyste (nawet do 1,5 metra), z charakterystycznym skrętem. Kozy karpackie reprezentują typ mleczny. Mleczność w trakcie ośmiomiesięcznej laktacji wynosi średnio 500 kg mleka przy 4 proc. tłuszczu. Wydajność kozy jest 50-60 proc. niższa niż mleczność tzw. ras szlachetnych.