Nieodzownym symbolem Wielkanocy jest stół, przy nim spotyka się rodzina. Wszystko, co na nim stawiamy, zakorzenione jest w tradycji. Śniadanie wielkanocne w każdym domu zawsze miało charakter niezwykle uroczysty, a posiłki były obfite, pełne radości i symboliki nowego życia.
„Duży stół nakryć cienkim adamaszkowym obrusem, końce upiąć w kształcie wachlarza, tak jednak, aby szpilek znać nie było. Na środku stołu postawić duży bukiet, po bokach mniejsze. Kto ma kwitnące kwiaty, to można w fajerkach kwitnące hiacynty, kamelie. Można też ustawić kwiaty po bokach. Na środku zaś umieścić pięknie przystrojoną głowę dzika lub świńską lub małego prosiaka, ładnie upieczonego, ubranego chrzanem, rzeżuchą lub bukszpanem, albo wreszcie piękną szynkę otoczoną niby wieńcem smacznie polskimi kiełbasami. Po bokach między kwiatami, ustawić ozory świeże i wędzone, indyki w auszpiku lub pieczone, cielęcinę przyrządzoną na sposób szynki. W ogóle mięsiwa powinny być rzędem ustawione, na końcach stołu baby, a ramy tego obrazu stanowić mają placki i mazurki. Torty ubrane kandyzowanymi owocami, konfiturami, na wysokich tortownicach, ustawione między mięsiwem, ładny stanowią widok. Obok powinien być stół drugi zapełniony kieliszkami, butelkami, koniakami, likierami, talerzami, widelcami, nożami. Jaja ów symbol Wielkanocy na głównym stole, pięknie ubarwione, powinny stać w piramidach.”
Źródło: edukacjamuzealnalancut.blogspot.com